2007 | Bios

On Performance Art (OΠA)

27 -31 / 03 / 2007

Ένα φεστιβάλ για την Performance – Επιτέλεση αποτελεί εξ ορισμού ένα παράδοξο, καθώς Performance είναι η «discipline indisciplinée », δηλαδή η πιο «ατίθαση»  καλλιτεχνική πρακτική. Σε πολλές χώρες και περιοχές ανά τον κόσμο εδώ και είκοσι χρόνια οργανώνονται φεστιβάλ Performance και μερικά απ’ αυτά θεωρούνται ορόσημα στην ανέλιξη της performance ως τέχνης. Στην χώρα μας μέχρι τώρα έχουν υπάρξει αρκετές δράσεις και πρωτοβουλίες Performance, ωστόσο λείπει ένας θεσμός που θα επιτρέπει μια ανακεφαλαίωση των αναζητήσεων και των κατακτήσεων των Ελλήνων καλλιτεχνών,  ένας τόπος ανταλλαγής εμπειριών Ελλήνων και ξένων επιτελεστών – performers, μια ευκαιρία διάχυσης της performance ως καλλιτεχνικού ενεργήματος.

Η ιδιοτυπία  της performance είναι η ποικιλία καταγωγής  των καλλιτεχνών ( ποιητές, ζωγράφοι, χορευτές, ηθοποιοί, γλύπτες …), η μονιμότητα ή μη της πρακτικής από μέρους τους,  η κινητοποίηση υλικών ή άυλων μέσων, η χρήση ή μη των νέων τεχνολογιών, η αναζήτηση  τόπων πέρα από τους καθιερωμένους και γενικότερα η ανατροπή των κανόνων και η εφήμερη ανασύνθεση του κομματιασμένου σώματος της «τέχνης».

Στο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Performance συμμετέχουν καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που αντιπροσωπεύουν διάφορες γενιές όπως :

Λ. Παπακωνσταντίνου (Ελλάδα), J. Blaine (Γαλλία), Χ. Κατσάρη (Ελλάδα),  Δ. Καμαρωτός (Ελλάδα),  B. Ferrando (Ισπανία), Α. Γρίβας (Ελλάδα),  Γ. Μελανίτης (Ελλάδα),  Π. Χαραλάμπους (Ελλάδα),  R. Martel (Καναδάς), Δ. Αγραφιώτης (Ελλάδα),  C. Apisuk (Ταϊλάνδη),  Χ. Δεληδήμος (Ελλάδα), ομάδα Blitz (Ελλάδα),  J. Swidinski (Πολωνία)  και άλλοι.

Ο χώρος των φωνηέντων

Στα πλαίσια του ΟΠΑ, ο Δημοσθένης Αγραφιώτης συνέλαβε και συνπραγμάτωσε μαζί με τη Michèle Valley το Δημήτρη Καμαρωτό και το κοινό του φεστιβάλ την επιτέλεση ο χω(ο)ρος των φω(ο)νηεντων. 

Έναυσμα:

  •    Ποια είναι η πρώτη ύλη για τους κοινωνικούς δεσμούς; Πως αναδύονται οι ανθρώπινες σχέσεις; Ποια είναι η σημασία των καταστάσεων και των πρωτοβουλιών – ατομικών ή ομαδικών;
  •    Ήχοι, μουσική, εικόνες, κινήσεις, γράμματα/φωνήεντα, υλικά, ενεργήματα επιστρατεύονται για να δείξουν την εύθραυστη μορφοποίηση των διανθρώπινων αλληλοδράσεων και επιρροών και ταυτόχρονα να παρουσιάσουν πως το «συλλογικό» καθορίζει (και καθορίζεται) από το «προσωπικό».